Kaplica Sykstyńska znajduje się w Watykanie we Włoszech, budowana od 1475 do 1483 roku na zlecenie papieża Sykstusa I, od którego wzięła się jej nazwa. Jest to pomieszczenie mające długość 40,93 m i szerokość13,41m, wysokość 20,7 m. Posiada sklepienie kolebkowe wraz z lunetami, podzielone ażurową balustradą, której autorem był Mino da Fiesole. Z prawej strony mieszczą się organy. Odbywały się w niej najważniejsze uroczystości kościelne. Obecnie się mają miejsca konklawe na których dokonuje się wyboru papieża. Od 1981 do 1994 roku prowadzone były prace konserwatorskie, które zostały sfinansowane przez Telewizję Japońską. Zostały oczyszczone freski, usunięte zostały części zasłon z bioder postaci znajdujących się na obrazie przedstawiającym Sąd Ostateczny.
Kaplica Sykstyńska łączy się z Kaplica Pawłową , która zdobi fresk „Ukrzyżowanie św. Piotra”, który był jednym z ostatnich dzieł jakie stworzył Michał Anioł. Ściany oraz sufit Kaplicy ozdobione są przez freski. Najstarsze z nich znajdują się na ścianach. Zostały one wykonane pomiędzy 1481 a 1483 rokiem przez toskańskich artystów. Ściana z lewej strony ozdobiona została 6 scenami pochodzącymi ze z Starego Testamentu, z kolei po prawej stronie 6 scen zaczerpniętych z Nowego Testamentu. Poniżej nich znajduje się pas, który imituje zasłony z tkanin. Ozdobienie sklepienia Kaplicy Sykstyńskiej zostało zlecone Michałowi Aniołowi przez papieża Juliusza II. Początkowo miał on wykonywać grobowiec papieża jednak ten rozmyślił się co doprowadziło do konfliktu zażeganego dopiero w roku 1507 w Bolonii. W zleceniu namalowania fresków Michał Anioł uważający się za rzeźbiarza upatrywał spisek konkurentów. Prace rozpoczęły się jednak 10 maja 1508 roku. Malowidła znajdujące się na suficie to opowieść historii ludzkości począwszy od stworzenia świata, poprzez grzech pierworodny kończąc na potopie. Namalowanie wszystkich fresków przypisuje się tylko Michałowi Aniołowi, który miał niesprzyjające warunki do pracy i wykonywał ją w dosyć niewygodnej pozycji oraz przy słabym oświetleniu, okazało się jednak, że miał on pomocników, którzy wykonywali za niego część prac. Zakończenie zlecenia miało miejsce po ponad cztery latach od jego rozpoczęcia i było to w końcu października 1512 roku. Wielkość namalowanych postaci na sklepieniu zmienia się, najmniejsze zostały przedstawione przy wejściu, natomiast największe znajdują się w pobliżu ołtarza. Miało to dawać efekt dla obserwujących dzieło od wejścia, dające złudzenie, że postaci mają jednakową wielkość. Prostokątne pola przedstawiają sceny t.j. oddzielenie przez Boga światła od ciemności, stworzenie słońca i księżyca, stworzenie Adama, stworzenie Ewy, grzech pierworodny, Potop oraz fresk przestawiający synów Noego. Na bocznych polach sufitu oraz lunetach Michał Anioł umieścił 12 postaci proroków oraz sybilli. Przedstawiona postać proroka Jeremiasza jest autoportretem mistrza, swoistym jego podpisem.
Ściana znajdująca się naprzeciwko wejścia przedstawia „Sąd Ostateczny”. Michał Anioł otrzymał zlecenie na wykonanie tego fresku od Klemensa VII ówczesnego papieża. Dzieło powstało w latach od 1536 do1541 roku. Cała kompozycja skupiona jest wokół Chrystusa, otoczonego przez Matkę Boską oraz świętych, którzy trzymają w rekach narzędzia swojej męczeńskiej śmierci. Z prawej strony ukazany został św. Piotr mający klucze, niżej św. Bartłomiej mający nóż w ręku oraz własną skórę. Na skórze z twarzy znajduje się autoportret mistrza. Z lewej strony namalowany został św. Wawrzyniec mający ruszt. Górna część obrazu przedstawia aniołów trzymających narzędzia Męki Pańskiej. Znacznie niżej znajduje się 11 aniołów nie mających skrzydeł. Swoi trąbieniem budzą umarłych, którzy dzięki temu wznoszą coraz wyżej. Na fresku tym znajdują się również potępieni strąceni do piekieł, którzy zostali przewiezieni przez Charona. Papieżowi nie spodobało się ostatecznie dzieło, mimo to jednak nie kazał wprowadzać żadnych zmian. Dokonał tego Paweł IV, który zażądał aby zniszczono dzieło i uznał je za nieprzyzwoite. Zgodził się on jednak po licznych namowach aby zamalowano intymne fragmenty dzieła.