Michał Anioł rozpoczął swoją karierę we Florencji. Tam powstało jedno z najwspanialszych dzieł – posąg Dawida. Był on symbolem Florencji a temat ten podejmowany był w przeszłości przez największych włoskich rzeźbiarzy XV w. Donatella i Verrocchia.
Michał Anioł chciał za pomocą swojego dzieła przyćmić poprzedników. Blok marmuru, który był przeznaczony na powstanie posągu okazał się uszkodzony już w wielu miejscach, to jednak nie zniechęciło to 26-letniego Buonarottiego do podjęcia ryzyka.
Po 3 latach wytężonej pracy, w 1504 roku posąg mógł stanąć obok Pałacu Signori. Mierzył on ponad 5m i stał się symbolem Florencji oraz walki z tyranią. Figura młodego wojownika, który szykuje się do walki od razu wzbudziła ogólny zachwyt, była pełna harmonii, wewnętrznej siły oraz napięcia.
Dawid to najbardziej klasyczne dzieło Michała Anioła, odwoływał się w niej bezpośrednio do wzorów antycznych.
Marmurowa rzeźba Dawida jest niezwykle dynamiczna, wynika to z kontrapostu, gdzie ciężar całego ciała wsparty jest na jednej nodze. Dawid posiada muskularne ciało, brak ubrania daje możliwość określenia proporcji oraz przyjrzenia się elementom anatomicznym.
Michał Anioł – Dawid
Michał Anioł wspaniale potrafił operować proporcjami ciała, wszystkie elementy Dawida wyrzeźbił w sposób realistyczny. Proporcja rzeźby utrzymana jest wg zasady, że głowa mieści siedmiokrotnie w wielkości ciała. Dawid to mężczyzna mający pomiędzy 20 – 30 lat. Bujne włosy zakrywają kark są lokowane i gęste. Twarz nie posiada zmarszczek, oczy umiejscowione głęboko, a brwi gęste. Ma nostalgiczne spojrzenie oraz delikatny grymas twarzy, patrzy jakby z niechęcią lub obawą. Ma pełne usta, górna warga delikatnie wysunięta do przodu. Rzeźba posiada drobny oraz smukły nos. Broda lekko zadarta ku górze z widocznym zarysem podbródka. Twarz nie posiada owłosienia.
Poniżej klatki piersiowej widoczne rozbudowane mięśnie. W podbrzuszu widoczne genitalia męskie. Na dłoniach widoczne żyły oraz palce posiadające paznokcie. Gołe stopy znajdują się na kamieniu a przy prawej nodze znajduje się kawałek drzewa, pozwalający na utrzymanie równowagi. Wzbogaca on całość kompozycji powodując u oglądających wrażenie, że młodzieniec porusza się płynnym krokiem.
